“This is a unicorn”. Despite its graphic ineptitude, the depiction of the animal remains basic and alludes to every member of the Tetrapod superorder; a rounded cornered rectangle forms the body while four straight lines, devoid of perspective, serve as legs. The unique trait is the horn, a triangular shape dominating the head's oval, and pointed to by a -typically female- child’s finger. The horn, and that alone, lends the mythical dimension to the otherwise dull animal.

Mediterranean as it is, Cyprus is in the common belief characterised by its sea and sun; attributes, innate and evident hence inescapable, that seem to consume, and conclude, any praise of this island. In the hunt for a celebrated snapshot, usually captured in any land’s flora and fauna, scenic landscapes and personas, the foreign gaze delivers glimpses of insects, wildflowers, shrubs, and domestic animals. Moons, rainbows, and the sea. Children, young couples, and the elderly. Yet Cyprus’ horn, despite its mythological and ancient lineage, appears to be lacking.

A child picks the wildflower before getting into the car, the pebble upon leaving the sea, the pine cone while walking in the park, without consciousness of choice, being merely within eye’s and hand’s reach, to be offered to the mother, the father, the familiar faces. The gift's value lies not in its uniqueness, but in its reference to nature, in its induction into meaning. Each flower offered embodies all flowers, the ephemeral and the fragile in beauty; each pebble holds the entire sea, the abyssal and the infinite, and so on and so forth. Still, it serves as a relic of the experience, an amulet of a moment that is no more.

By the same token, photographs, always bound to the reality they depict, move inductively from the specific to the general, departing from a single point towards meaning. Every delivered view of this cypriot sea signifies the freedom inherent in the photographer who captured it, every rainbow is his own inner light refracted. In the buoyancy of meaning, the essence remains. For this butterfly is the one that we once held before our daughter's bewildered eyes. This angle of the moon is the one that our daughter pointed out to us on her stroller walk. This land is a homeland, and its horn is that. Contained within its collective body are our personal and familial histories and myths, as many as its people.

​

********************

​

“Αυτό είναι ένας μονόκερως.” Η απεικόνιση του ζώου, παρόλη την γραφική αδεξιότητά της, παραμένει γενική και παραπέμπει σε παν μέλος της υπερομοταξίας των Τετραπόδων· ορθογώνιο στρογγυλοποιημένων γωνιών στην θέση του σώματος, με εξέχουσες τέσσερις γραμμές απαλλαγμένες προοπτικής στην θέση των ποδιών. Η ειδοποιός διαφορά είναι το κέρας, τριγωνικό σχήμα που δεσπόζει στο οβάλ του κεφαλιού και που υποδεικνύεται από το παιδικό, γένους συνήθως θηλυκού, δάκτυλο. Το κέρας, και μόνον αυτό, προσδίδει την μυθική διάσταση στο κατά τα άλλα κοινότατο ζώον.

Κατά την κοινή αντίληψη η Κύπρος χαρακτηρίζεται από την θάλασσα και τον ήλιο της, ως νήσος Μεσόγεια, και τα εγκώμια του κάλλους της εξαντλούν και εξαντλούνται στα δύο αυτά εγγενή, πασιφανή και αναπόδραστα, γνωρίσματά της. Η ξένη ματιά -Delivering Views- σε αναζήτηση της δημοφιλέστερης φωτογραφικής αποτύπωσης έκαστου τόπου, της χλωρίδας και της πανίδας του, των γραφικών τοπίων και χαρακτήρων του, μας παραδίδει ως φαντασμαγορικά στιγμιότυπα έντομα, αγριολούλουδα και θάμνους, οικόσιτα ζώα. Θάλασσες, ουράνια τόξα, φεγγάρια. Παιδιά, νέα ζευγάρια, γέρους, γερόντισσες. Το κέρας της Κύπρου, παρόλες τις μυθολογικές και αρχαίες καταβολές της, μοιάζει να ελλείπει.

Το παιδί κόβει το αγριολούλουδο προτού μπει στο αυτοκίνητο, μαζεύει το βότσαλο όταν βγαίνει από τη θάλασσα, το κουκουνάρι στην βόλτα στο πάρκο, άνευ διακριτής επιλογής -όπου φτάνει το μάτι και το χέρι του- και το προσφέρει στην μάνα, στον πατέρα, στα οικεία πρόσωπα. Η αξία του δώρου δεν έγκειται στην μοναδικότητά του παρά στην αναφορά του στο είδος του, την επαγωγή του στην έννοια. Κάθε λουλούδι που προσφέρεται εμπεριέχει όλα τα λουλούδια, το παροδικό και το εύθραυστο της ομορφιάς, το κάθε βότσαλο εμπεριέχει όλη την θάλασσα, το βαθύ και το απέραντο και πάει λέγοντας. Δεν παύει όμως να τελεί και ενθύμημα της εκάστοτε εμπειρίας, φυλακτό της παρελθούσας στιγμής.

Ομοίως και οι φωτογραφίες, πάντοτε δέσμιες της πραγματικότητας που αποτυπώνουν, κινούνται επαγωγικά από το ειδικό στο γενικό, από το σημείο στην έννοια, κάθε όψη αυτής της κύπριας θάλασσας είναι η ελευθερία που ενυπάρχει ήδη μέσα στον φωτογράφο που την απομόνωσε, κάθε ουράνιο τόξο είναι το εσωτερικό του φως σε διάθλαση. Μέσα στο ρευστό σημαινόμενο, το σημαίνον παραμένει, γιατί αυτή η πεταλούδα είναι η πεταλούδα που δείξαμε για πρώτη φορά στα έκπληκτα μάτια της κόρης μας, η όψη αυτή του φεγγαριού είναι αυτή που η ίδια κόρη ύψωσε το μικρό χέρι μέσα από το καρότσι για να μας δείξει, αυτός ο τόπος είναι τόπος πατρίδας, και το κέρας του είναι αυτό. Μέσα στο κοινό του σώμα, εμπερικλείεται η προσωπική και οικογενειακή μας ιστορία και μύθος, τόσες όσες και οι άνθρωποί του. 

​