top of page
Screenshot 2025-01-30 at 22.10.04.png

It’s hard to feel coolwithout other people to compare yourself with.

Delivering Views - Delivering Text #34

 

What did Natalie see in Nicosia that we might not "see"?

In an era where travel is often presented through the filtered lens of social media, the recent exploration of Nicosia and Cyprus by independent journalist Natalie Donback offers an antidote to the pursuit of coolness. Her writing, sent to the Cultural Center of Phaneromeni 70 for the project "Delivering Views - Delivering Text," captures the essence of a city that defies the trends of virtual gentrification.

For Natalie, Nicosia has not yet fallen victim to the homogenized aesthetics that Instagram influencers blindly follow. On the contrary, wandering through it, she sees a revelation of a mosaic of contradictions and realizes that Nicosia invites its visitors to engage with its perhaps raw authenticity.

 

Through "Delivering Views - Delivering Text," the Cultural Center of Phaneromeni 70 opens a dialogue that begins with the impressions of visitors to the island. This project assembles the images that locals often overlook, enriching the understanding and recall of meanings that shape the landscape of Cyprus. The accounts of visitors are delivered to a range of artists and intellectuals, who delve into these experiences, expressing their own thoughts. Through workshops and discussions that follow, the layers of the Cypriot identity unfold, bringing forth reflections on our shared experiences and the complex fabric of the island.

 

Natalie Donback is a freelance reporter and editor, she focus on stories around climate change, global health, and the many ways technology affects people. She is interested in human-centered stories that illustrate the big-picture issues shaping our world today.

Curation: Phaneromenis70 Center

Translation: Anna Maria Katomoniati, Marilena Zachariou

Design: Anastasia Matheou

Delivering Views - Delivering Texts #34Nicosia, Cyprus, November 2024

It’s hard to feel cool without other people to compare yourself with Natalie Donback

 

People want to feel hip at all times, but especially when they travel. The issue with this much sought-after coolness is that it’s based on a soulless, global taste shaped by Instagram and TikTok. It is, in a way, the gentrification of personal style. This can be applied to much more than a person's clothing and expands to the spaces where they move - and where they are photographed. Nicosia, however, is perhaps the European capital that cares less about this global hunt for coolness. During my brief visit to Europe’s last divided capital, I struggled to make sense of the city. Derelict buildings about to fall apart can be seen next to thriving coffee shops. Polished art galleries line up next to Max Mara and other upscale fashion shops in a new part of town that seems to be about 85% new (and often still empty) retail spaces and only about 15% humans. When we walk through more residential neighborhoods on our way for dinner, the streets are almost ghostly empty. We figured it might be because of the late hours, but the following morning was the same: we roamed street after street without encountering anyone else, except for a few old Nicosians satting on plastic chairs outside of their homes. It’s hard to feel cool without other people to compare yourself with. There’s almost a bit of loneliness creeping in when you go to spot after spot and discover no one else seems to think it’s worth visiting. This is what’s so refreshing in Nicosia: you’re forced to kind of just be, to throw your expectations of a hip, European city out of the window and just take it for what it is. The neighbourhood xxx hosts artist studios and some modern-looking cafes (all shut when we visit on a Tuesday morning) but lack the buzz I’m used to seeing in European capitals: people with MacBook Airs working while sipping on a flat white, girls dressed so cool I want to ask them where they got those earrings, and baristas so grumpy they take away your will to live. We dine in an upscale restaurant recommended by a local friend, but instead of hosting hip groups of friends (which is what I’m used to seeing in Barcelona's wine bars) there are mostly very normal looking Cypriot bros, families, and older couples. Where is the youth in this town, we ask ourselves? Have they all moved to the more glitzy Limassol? Left the country? Either way, Nicosia is strange and I still can’t wrap my head around it. We walk along the green zone and see the UN peacekeepers (is that what they are?) manning small booths on the border separating the north (occupied) and the south parts of the city, and country. It feels like something that belongs to the Cold War era, or at the most a George Orwell book. It’s these contrasts and its total uniqueness that makes Nicosia a city that can’t be described or compared to other European capitals and big cities: gentrified, globalized, and devoid of their own personality. But maybe it won’t be spared for long. In the village of Lefkara, which is known for the old women lining its cobbled streets making lace and embroidery, a new hotel stands out from all the cute guest houses named in Greek. In the middle of the village lies a hotel with an English name so devoid of personality that it could be located anywhere from Brooklyn to Bangkok. Inside, foreign guests feast on 18€ burrata salads - something I think should be considered a crime in the homeland of halloumi - while looking so glamorous it looks borderline stupid given we’re all in a rural village. Oh, and it’s Taco Tuesday. Cocktails are the same in their aesthetic and price as those in my home city Barcelona. In a carefully designed courtyard made for Instagram, how can one tell you’re in a charming Cypriot mountain village? The concept of resort wear was born a few years ago - think 200$ dresses cool enough to wear both to the beach and a swanky dinner by the resort pool. I look around me while I sip my expensive cocktail (because maybe I am one of those people?) and it’s impossible to decode any information: age, nationalities, occupation - the only thing that radiates through is the money that can buy that global coolness that comes with the price tag of uploading, tagging, and editing a shit ton of content. Those weird streets of Nicosia suddenly feel very refreshing, even though I still can’t wrap my head around them. At least they were something different. Natalie Donback is a freelance reporter and editor, she focus on stories around climate change, global health, and the many ways technology affects people. She is interested in human-centered stories that illustrate the big-picture issues shaping our world today.

Screenshot 2025-01-30 at 22.29.57.png
IMG_7473.jpg
IMG_1348.jpg

Είναι δύσκολο να αισθάνεσαι cool όταν δεν έχεις άλλους ανθρώπους για να συγκριθείς

Νάταλι Ντόνμπακ

Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να αισθάνονται μοντέρνοι, ειδικά όταν ταξιδεύουν. Το πρόβλημα με αυτό το πολυπόθητο coolness, είναι ότι βασίζεται σε ένα άψυχο, παγκόσμιο γούστο που διαμορφώνεται από το Instagram και το TikTok. Είναι κατά κάποιον τρόπο ο εικονικός εξευγενισμός του προσωπικού στυλ. Αυτή η τάση μπορεί να εφαρμοστεί όχι μόνο στην επιλογή ρούχων ενός ατόμου, αλλά επεκτείνεται και στους χώρους όπου κινείται και φωτογραφίζεται.

Ωστόσο, η Λευκωσία, φαίνεται να είναι η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που νοιάζεται λιγότερο από όλες για το παγκόσμιο κυνήγι αυτού που ονομάζουμε coolness. Κατά τη διάρκεια της σύντομης επίσκεψής μου στην τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης, πάλεψα να βγάλω άκρη με το τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτή την πόλη. Εγκαταλελειμμένα, ετοιμόρροπα κτίρια βρίσκονται δίπλα σε δημοφιλείς καφετέριες.

Στο νέο τμήμα της πόλης, προσεγμένες γκαλερί τέχνης παρατάσσονται δίπλα σε Max Mara και άλλα πολυτελή καταστήματα μόδας. Αυτό το νέο σημείο, φαίνεται να αποτελείται κατά 85% από καινούργιους - και συχνά ακόμα άδειους - χώρους καταστημάτων, ενώ μόνο στο 15% της περιοχής θα δεις ανθρώπους να κυκλοφορούν. Όταν περπατούσαμε σε κατοικημένες γειτονιές πηγαίνοντας για δείπνο, οι δρόμοι ήταν σχεδόν ερημικά άδειοι. Σκεφτήκαμε ότι μπορεί να φταίει το προχωρημένο της ώρας, αλλά και το επόμενο πρωί συνέβαινε το ίδιο: περιπλανηθήκαμε από δρόμο σε δρόμο χωρίς να συναντήσουμε κανέναν άλλο άνθρωπο, εκτός από μερικούς ηλικιωμένους Λευκωσιάτες, που κάθονταν σε πλαστικές καρέκλες έξω από τα σπίτια τους.

Είναι δύσκολο να αισθάνεσαι cool όταν δεν να έχεις άλλους ανθρώπους για να συγκριθείς.

Υπάρχει σχεδόν μια μικρή μοναξιά που παρεισφρέει όταν πηγαίνεις από μέρος σε μέρος και ανακαλύπτεις ότι κανείς άλλος δεν φαίνεται να πιστεύει ότι αυτό το σημείο είναι άξιο επίσκεψης. Αυτό είναι και το αναζωογονητικό στοιχείο της Λευκωσίας: είσαι αναγκασμένος να είσαι απλά εκεί, να υπάρχεις, πετάς από το παράθυρο τις προσδοκίες σου για μια μοντέρνα, ευρωπαϊκή πόλη και την ζεις όπως είναι.

Η γειτονιά xxx φιλοξενεί στούντιο καλλιτεχνών και μερικά μοντέρνα καφέ - όλα κλειστά όταν τα επισκεφθήκαμε ένα πρωινό Τρίτης - που δεν έχουν την ζωντάνια που έχω συνηθίσει να βλέπω στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: ανθρώπους με MacBook Air που δουλεύουν πίνοντας ένα flat white, κορίτσια ντυμένα τόσο μοντέρνα που με κάνουν να θέλω να τα ρωτήσω πού βρήκαν αυτά τα σκουλαρίκια, και μπαρίστας τόσο γκρινιάρηδες, που σου ρουφούν τη διάθεση για ζωή. Πάμε για δείπνο σε ένα πολυτελές εστιατόριο που μας συνέστησε ένας ντόπιος φίλος, αλλά αντί να δούμε παρέες νεαρών φίλων (αυτές που έχω συνηθίσει να βλέπω στα wine bars της Βαρκελώνης), συναντάμε κυρίως πολύ φυσιολογικούς Κύπριους, οικογένειες και ηλικιωμένα ζευγάρια.

Αναρωτιόμαστε… Πού είναι άραγε η νεολαία σε αυτή την πόλη; Έχουν όλοι μετακομίσει στην πιο φανταχτερή Λεμεσό; Έφυγαν από τη χώρα;Όπως και να 'χει, η Λευκωσία είναι παράξενη και ακόμα δεν μπορώ να την καταλάβω. Περπατάμε κατά μήκος της πράσινης γραμμής και βλέπουμε τους ειρηνοφύλακες του ΟΗΕ (αυτό είναι, έτσι;) να επανδρώνουν μικρά στρατιωτικά φυλάκια στο όριο, τα οποία χωρίζουν το βόρειο (κατεχόμενο) από το Νότιο τμήμα της πόλης και της χώρας κατ’ επέκταση. Μοιάζει με σκηνικό που ανήκει στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου ή το πολύ-πολύ σε ένα βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ.

Είναι αυτές οι αντιθέσεις και η απόλυτη μοναδικότητά της, που καθιστούν τη Λευκωσία μια πόλη που δεν μπορεί να περιγραφεί ή να συγκριθεί με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις, οι οποίες έχουν υποστεί μια διαδικασία ανάπλασης και εξευγενισμού και μια διεργασία παγκοσμιοποίησης, στερούμενες τον δικό τους χαρακτήρα.Ίσως όμως να μην γλιτώσει για πολύ. Στο χωριό των Λευκάρων, που είναι γνωστό για τις ηλικιωμένες γυναίκες που κάθονται στα πλακόστρωτα δρομάκια φτιάχνοντας δαντέλες και κεντήματα, ένα νέο ξενοδοχείο ξεχωρίζει από όλους τους χαριτωμένους ξενώνες με τα ελληνικά ονόματα.

Στη μέση του χωριού βρίσκεται ένα ξενοδοχείο με αγγλικό όνομα, τόσο στερημένο από χαρακτήρα, που θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε, από το Μπρούκλιν μέχρι την Μπανγκόκ.

Στο εσωτερικό του, οι ξένοι επισκέπτες τρώνε σαλάτες με μπουράτα αξίας 18€ - κάτι που νομίζω ότι θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα στην πατρίδα του χαλουμιού - ενώ η εμφάνισή τους είναι τόσο λαμπερή που μοιάζει να ισορροπεί στα όρια της βλακείας, δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε ένα χωριό της επαρχίας. Α, και είναι «Taco Tuesday» - η Τρίτη που σερβίρουν Τάκος. Τα κοκτέιλ είναι τα ίδια σε αισθητική αλλά και σε τιμή με εκείνα της γενέτειράς μου, της Βαρκελώνης. Σε μια προσεκτικά σχεδιασμένη αυλή, φτιαγμένη για το Instagram, πώς μπορεί κανείς να διακρίνει ότι βρίσκεται σε ένα γοητευτικό ορεινό χωριό της Κύπρου; Η έννοια του resort wear, γεννήθηκε πριν από μερικά χρόνια - σκεφτείτε φορέματα αξίας 200$, αρκετά cool για να τα φορέσετε τόσο στην παραλία, όσο και σε ένα κομψό δείπνο στην πισίνα του θερέτρου. Κοιτάζω γύρω μου, ενώ πίνω το ακριβό μου κοκτέιλ (ίσως γιατί είμαι κι εγώ μία από αυτούς τους ανθρώπους;) και είναι αδύνατο να αποκωδικοποιήσω οποιαδήποτε πληροφορία: ηλικία, εθνικότητες, επάγγελμα.

Το μόνο πράγμα που ακτινοβολεί ξεχωρίζοντας, είναι τα χρήματα που μπορούν να εξαγοράσουν αυτό το παγκόσμιο coolness, που συνοδεύεται από την αξία του να ανεβάζεις, να βάζεις ετικέτες και να επεξεργάζεσαι έναν τεράστιο τόνο περιεχομένου (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Ξαφνικά, αυτοί οι περίεργοι δρόμοι της Λευκωσίας, μοιάζουν πολύ αναζωογονητικοί, παρόλο που ακόμα δεν μπορώ να τους κατανοήσω πλήρως. Τουλάχιστον ήταν κάτι το διαφορετικό.

Η Natalie Donback είναι ανεξάρτητη ρεπόρτερ και συντάκτρια, επικεντρώνεται σε ιστορίες γύρω από την κλιματική αλλαγή, την παγκόσμια υγεία και τους πολλούς τρόπους με τους οποίους η τεχνολογία επηρεάζει τους ανθρώπους. Την ενδιαφέρουν οι ανθρωποκεντρικές ιστορίες που απεικονίζουν τα μεγάλα ζητήματα που διαμορφώνουν τον κόσμο μας σήμερα.

Επιμέλεια: Φανερωμένης70

Μετάφραςη: Άννα - Μαρία Κατωμονίατη, Μαριλένα Ζαχαρίου

Σχεδιασμός: Αναστασία Μαθαίου

Delivering Views - Delivering Texts #34

Λευκωσία, Κύπρος, Νοέμβριος 2024

www.phaneromenis70center.org

BA450482-D7B4-496E-98C0-0251E4E68B13.JPG

DIASPORA - Delivering Views - Delivering Texts #33

Nostalgia is a concept that indicates a pain that results from an unsatisfied need to return “ 2024 was a particularly creative year, with the Diaspora project being its culmination. In the 33rd edition of the Delivering Views - Delivering Texts project, the concept of diaspora is explored in depth, highlighting the complex interaction of ‘place’ with self, language, history and environment.

«Η νοσταλγία είναι μια έννοια που υποδεικνύει ένα πόνο ο οποίος προκύπτει από την ανικανοποίητη ανάγκη της επιστροφής» Το 2024 υπήρξε μια ιδιαίτερα δημιουργική χρονιά, με το προτζεκτ Diaspora να αποτελεί την κορύφωσή της. Στην 33η έκδοση του προτζεκτ Delivering Views - Delivering Texts, η έννοια της διασποράς εξετάζεται σε βάθος, αναδεικνύοντας τη σύνθετη αλληλεπίδραση του «τόπου» με τον εαυτό, τη γλώσσα, την ιστορία και το περιβάλλον.

 

Contents:

Editors note: Dr. Monika Asimenou, Evagoras Vanezis, Kyriaki Costa.

Dr. Alexandra Manglis

Marianna Christofides Dr. Gabriel Koureas

Dr. Andri Michael

Ketta Ioannidou

Alkinoos Ioannidis

Dr. Konstantina Zanou

Conversation between Alexandra Waierstall, Elena Agathokleous, Petros Konnaris, Evagoras Vanezis.

470954991_18483951604057204_552004149739914241_n.jpg
sizitisi_2.jpg

Delivering Views - Delivering Texts # 33: DIASPORA - Action 2
"ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΝΙΜΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ"

Διαδικτυακή συζήτηση
Ημερομηνία: 14 Φεβρουαρίου, 7:00 μμ. (ώρα Κύπρου)
Zoom linkhttps://columbiauniversity.zoom.us/j/94523125068...

Για περισσότερες πληροφορίες και νέα, επικοινωνήστε στο: phaneromenis70@gmail.com ή ακολουθείστε τα ΜΚΔ του @phaneromenis70 και τον σύνδεσμο της εκδήλωσης: https://www.facebook.com/events/938767310957868?ref=newsfeed

Περιγραφή: Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, καταξιωμένος τραγουδοποιός, και η Κωνσταντίνα Ζάνου, συγγραφέας - αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιταλικής και Μεσογειακής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, δύο διεσπαρμένοι Κύπριοι, συζητούν για τις πολλές πατρίδες και εξορίες στις οποίες κατοικούν.

Delivering Views - Delivering Texts

Το Delivering Views - Delivering Texts είναι ένα συνεχές πρόγραμμα του Φανερωμένης 70, το οποίο εστιάζει στις εντυπώσεις επισκεπτών στην Κύπρο και στην ξεχωριστή τους μάτια πάνω στο νησί. Σε οπτική και γραπτή μορφή, οι επισκέπτες, περαστικοί, ξένοι έχουν συνεισφέρει στη δημιουργία ενός αρχείου και μιας σειράς βιβλίων που πιστοποιούν, καταγράφουν και μοιράζονται τις εντυπώσεις τους από το νησί. Τα βιβλία αυτά ενσωματώνουν μέσα τους μια πληθώρα πληροφοριών που φέρνουν στο φως πολλαπλά κοινωνικά πολιτικά, πολιτιστικά, ιστορικά και καλλιτεχνικά ρεύματα.

Για αυτή την έκδοση του # 33 χρησιμοποιείται το Delivering Views ως απείθαρχο αρχείο και κοιτάμε την ιδέα της διασποράς, προκειμένου να διερευνήσουμε την έννοια του «τόπου» με τρόπους «που δεν φαίνονται απλώς ως τοπίο ή γεωγραφική περιοχή, αλλά ως μια πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ του εαυτού, της γλώσσας, της ιστορίας και του περιβάλλοντος». (Mediterranean Diasporas: Politics and Ideas in the Long 19th Century (Maurizio Isabella, Konstantina Zanou).

Πώς δημιουργούμε χώρο για τους ανθρώπους που είναι μέρος ενός τόπου, και όμως βρίσκονται μακριά από αυτόν; Πώς συνδέονται οι πραγματικότητες τους με τους ντόπιους που ζουν εδώ; Ποια είναι η σχέση τους με το σπίτι (αν υπάρχει), και πώς επηρεάζει η εμπειρία τους τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ξανασκεφτούμε γεωγραφικές και συλλογικές διεργασίες; Φιλοδοξία μας είναι να διεγείρουμε τις αισθήσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μέσω της κυκλοφορίας εικόνων και ιδεών, ώστε να ξεκινήσουμε μια νέα συζήτηση για πράγματα που -εν κινήσει- αγνοούμε.


Τη συγκεκριμένη έκδοση επιμελούνται οι Κυριακή Κώστα, Δρ. Μόνικα Ασημένου, Ευαγόρας Βανέζης.

Κωνσταντίνα Ζάνου


Η Κωνσταντίνα Ζάνου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιταλικής και Μεσογειακής Ιστορίας στο Τμήμα Ιταλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Οι έρευνές της επικεντρώνονται σε ζητήματα διανοητικής και λογοτεχνικής ιστορίας, ιστορίας της αρχαιολογίας και των μουσείων, βιογραφίας και μικροϊστορίας, και ιστορίας των διασπορών. Είναι συγγραφέας του βραβευμένου Transnational Patriotism in the Mediterranean, 1800-1850: Stammering the Nation (2018—ελλ. έκδ. Τραυλίζοντας το έθνος. Διεθνικός Πατριωτισμός στη Μεσόγειο, 1800-1850, Αλεξάνδρεια, 2022) και συνεπιμελήτρια (με τον Maurizio Isabella) του Mediterranean Diasporas: Politics and Ideas in the Long Nineteenth Century (2016).

Αλκίνοος Ιωαννίδης


Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου. Σπούδασε κλασική κιθάρα στο Ευρωπαϊκό Ωδείο. Το 1989, μετακόμισε στην Αθήνα, όπου πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια σπουδάζοντας θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1993 υπέγραψε στην Universal Music. Ως τραγουδιστής και τραγουδοποιός, έχει κυκλοφορήσει έντεκα σόλο άλμπουμ, τα περισσότερα από τα οποία έχουν γίνει χρυσά ή πλατινένια. Ως καλεσμένος τραγουδιστής, έχει παίξει σε περισσότερα από 40 άλμπουμ με διάφορους καλλιτέχνες. Έχει επίσης γράψει μουσική για χορό και θέατρο, ενώ το συμφωνικό του έργο παίζεται συχνά από ορχήστρες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι επιρροές του κυμαίνονται από παραδοσιακή κυπριακή μουσική, Έλληνες συνθέτες των τελευταίων δεκαετιών, Βυζαντινή, Κλασική και Ροκ. Το κλασικό του έργο παίχτηκε στη Φιλαρμονική Kammermusiksaal του Βερολίνου, από τους Camerata Europaea και Ernst Senf Chor, και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με τη Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου. Έργο του ήταν η εναρκτήρια συναυλία του Φεστιβάλ «Λευκές Νύχτες» του Πετροζαβόντσκ της Ρωσίας, με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Καρελίας, που παρουσιάστηκε από τη Συμφωνική Ορχήστρα Ερμιτάζ στη Φιλαρμονία της Αγίας Πετρούπολης και στη Γερμανία από τον Thuringer Symphoniker. Είναι επίσης φλαουτίστας, κρουστός και τραγουδιστής της πρωτοποριακής ομάδας FMS (Οι φίλοι του Μίλτου Σαχτούρη). Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έχει εργαστεί ως ηθοποιός, παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο δράμα στο Θέατρο της Επιδαύρου στην Ελλάδα, ενώ πιο πρόσφατα συνεργάζεται με νέους μουσικούς στην Ελλάδα (Βόλος και Λέρος).

Με την στήριξη του τμήματος Νεότερου και Σύγχρονου Πολιτισμού του Υφυπουργείου Πολιτισμού, Τμήμα Νεότερου και Σύγχρονου Πολιτισμού.

bottom of page